De afgelopen weken waren heftig, de stijging van de energie op aarde was zó hoog, dat we in bewustzijn soms meerdere dimensies per dag omhoog schieten. En gevoelige mensen, die zich er bewust van zijn, hebben daar last van. Emotionele onbalans, fysieke ongemakken, enorm veel slaap, moeilijk om focus te houden en al helemaal lastig om dichtbij jezelf te blijven. Herken je dat? Het nodig vinden om alleen te zijn, je terug te trekken? Het liefst in je bedje blijven en wachten tot je weer fit bent? Ik had er zelf dit keer meer moeite mee dan anders. Veel dromen, enorme behoefte om te slapen. Zomaar verdrietig, zonder bewuste reden. En hoe mooi is het dan, dat er vandaag zomaar een dierbare vriend aanbiedt om je een healing te geven? Uit dankbaarheid voor alles wat ik voor hem betekend heb? Het aannemen van hulp en steun... het is lastig voor me. Ik ben een kei in sterk zijn, altijd mijn mannetje staan. Zwak zijn is geen optie. Maar nu.... het is tenslotte een nieuw jaar, heb ik mijn goede voornemen maar eens uitgevoerd en dankbaar geaccepteerd. En de tranen kwamen vrijwel direct. Ik zag beelden van Atlantis, een diep verdriet spoelde over me heen. In het ascensieproces dient alles wat je hebt meegemaakt uiteindelijk aangekeken en verwerkt te worden. Maar ik wilde niet. Dit was zo heftig, zo verdrietig.... Liefdevol werd ik door dat verdriet heen geleid, ga er maar heen, voel maar wat het je wil vertellen. Nog meer tranen, enorm verzet. Ik hapte naar lucht en raakte in trance. Opeens was ik onder water, aan het verdrinken. Maar iets tilde me op, een blauw licht, liefdevolle handen. Alles was opeens fel licht, ik keek in liefdevolle ogen. Je zult het overleven, je verdrinkt niet, want jouw ziel heeft een ander pad gekozen. Boosheid, angst, frustratie... oh nu snap ik waarom ik al twee weken in de war ben en zo verdrietig. De Tsunami die pas over Indonesië spoelde, maar ook de film Aquaman waarin Atlantis een belangrijke rol speelde. Het had me allemaal iets te vertellen. En dat kwam er vandaag uit. Ik had Atlantis overleefd, maar bleef zielsverloren en alleen achter. En dat mocht ik vandaag helen. Een diepe kennis over wat er destijds had plaatsgevonden, de hand en de liefdevolle persoon die me "gered" had. Het waren vrienden van de Pleiaden. Opeens begreep ik het, in mij had ik kennis opgeslagen en door te blijven leven, zou ik die kennis in leven houden. Die kennis kwam vandaag aan de oppervlakte. Ik zag hoe ik ermee kon materialiseren, het energetisch laten verschijnen van eten, water, dat wat nodig is. Ik zag hoe ik ermee de zwaartekracht kon uitschakelen, ik zag wat ik er in vorige levens mee had gedaan. Heeft dit alles zo lang in mij opgesloten gezeten? Het lijkt erop. En nu? geloof me, geen idee. Ik kan er vast iets mee, maar weet nog niet hoe. Mij kennende, ontdek ik dat vanzelf. Er is een last van mijn schouders gevallen. Ik ben niet gek aan het worden. Ik zit gewoon flink op mijn pad naar de vijfde dimensie. En dat pad, daarvoor kwam mijn ziel op deze aarde. Om dat te voelen en ervaren. Een golf van dankbaarheid gaat over me heen. Wat een bijzonder proces. En wat fijn dat er zulke lieve mensen op aarde rondlopen, die mij steunen als het even hard nodig is. Nu kan ik tot rust komen, verwerken wat er ooit, duizenden jaren geleden, is gebeurd. Een heftig dagje, waar ik vol ontzag op terugkijk.