Nooit had ik het verwacht, maar het is vandaag toch gekomen. Ik mag mezelf zijn en vind het nog leuk ook! Zo lang heb ik een innerlijke strijd gevoerd om te voldoen aan de verwachtingen van mensen om mij heen. Zoals ik verwachtte dat ze me wilden zien, zo deed ik ook. Het gekke is, dat ik niet eens in de gaten had hoezeer ik mezelf verloochende. Ik ben enthousiast, avontuurlijk en zit vol pit. Daar kwam ik altijd enorm ver mee. Gaan met die banaan. Flink studeren, wel 12 jaar heb ik eraan besteed. En daarna werken in een baan met een auto, laptop en telefoon van de zaak. De commercie, verkopen, heerlijk, precies iets voor mij. Al was het product een koelkast en een Eskimo de klant, ik verkocht alles wat ik wilde. Ik voelde me echt de koning te rijk. Toch ging het mis, het bedrijf ging failliet. Daar stond ik bij de deur toen ze mijn auto, mijn laptop en mijn telefoon kwamen halen.

Gelukkig is dit nu vele jaren geleden, maar toch heeft het me toen wat gedaan. Als je zo positief bent ingesteld, dan kun je eigenlijk niet bevatten dat er ook negatieve situaties kunnen ontstaan. En doelbewust ging ik opnieuw aan de slag. Nieuwe auto, nieuwe telefoon, het was een mooie baan. Tot ik op een dag niet kon geloven dat de Twin towers opeens werden belaagd en de wereld leek te vergaan.

Daar stond ik opnieuw, totaal verbouwereerd. De wereld is zo mooi, maar waarom gaat er zoveel verkeerd? Weer voelde ik pijn, waar ik dat niet had verwacht. En zocht opnieuw naar innerlijke kracht. Opladen en gaan voor je baas, want je kunt toch niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik zag de economie langzaam wegzakken en weer ging het mis. En op naar een nieuwe baan, want positief blijven we wel.

Na enkele jaren van dit gedoe, begreep ik eindelijk dat er een keuze was. Ik mocht kiezen voor mezelf. Wat vond ik nou eigenlijk de moeite waard? Waar zou ik gelukkig van worden, zonder dat ik rekening zou houden met de wensen van ouders, partner of vrienden? En toen ben ik begonnen voor mezelf. Een onderneemster, dat wilde ik zijn. Iemand die zelf keuzes maakt, die weet waarvoor ze staat.

En toen ik voor mezelf ging kiezen, toen veranderde ik totaal. Opeens was de auto, het geld, de telefoon en de laptop niet meer zo van belang. Ik werd creatief, wilde mooie dingen maken, ik stond open voor wat de klant echt zocht. En toen kwam ik in gesprek, maakte ik verbinding en kwam er een verhaal. Ik voelde me op mijn gemak. Mijn gezin werd mijn nummer 1, want ik kreeg twee lieve meisjes. En toen besefte ik pas, dat ik heel veel jaren, echt bijna mijn hele leven, had gedaan wat ik dacht dat van me werd verwacht.

Hoeveel pijn kan je hebben? Ik vond het echt vreselijk. Dat ik mezelf ondergeschikt had gemaakt aan de buitenwereld en de eisen van de maatschappij. Waarin was ik blijven hangen? Hoe was het gebeurd? Vele vragen die ik echt niet kon beantwoorden, maar ze verklaarden wel mijn stille verdriet. En daar begon mijn zoektocht naar wie ik ooit was geweest. Een klein meisje vol idealen, een dame vol liefde en ideeën, maar gevangen in de wereld van nu. Ik ontdekte dat ik mijn intuïtie vaker ging volgen, dat ik langzaam weer dichter bij mijn eigen kracht kwam. Onder alle maskers vond ik dan eindelijk wie ik was.

En waarom had ik nooit iets met mijn gaven gedaan? Ik had een talent. Wat had ik toch andere keuzes kunnen maken! Maar hoe bang was ik wel niet om te erkennen, dat ik eigenlijk niet die vrouw was die iedereen zag? In mij zat nog steeds dat kleine meisje, stilletjes te wachten. En daar vond ik de weg naar wie ik nu ben. Kinderlijk eenvoudig achteraf, doe hoe je ooit was en verwondering volgt meteen. Ik ging schrijven, voelde dat ik dingen wist die eigenlijk onbegrijpelijk waren. Ik beschik over een kennis, die niet uit boeken komt. En langzaam maar zeker, stapje voor stapje, kwam ik terug bij de essentie van wie ik ben en wat ik kan. Waarvoor ik gekomen ben in dit leven, het werd me langzaam allemaal duidelijk. En de hulp die ik kreeg was fenomenaal. Onzichtbare handen leidden me op deze weg. Handen van mensen die ik wel kon zien, maar die er niet echt leken te zijn. Lange tijd begreep ik er niks van, totdat ik besefte dat ik werkelijk verbinding maakte met een innerlijke stem. De stem die altijd bij me was geweest, maar die ik nooit goed begrepen had. Deze hulp was volkomen normaal voor me, maar waarom had ik nooit de moeite genomen om die stem eens nader te onderzoeken? Geen idee, ik had het te druk met, ja met wat? Pas toen ik op zoek ging naar antwoorden, vond ik wat ik altijd had kunnen weten. Lilian je bent helderziend en je hebt helende handen zei een medium tegen mij! Au, dat deed gewoon pijn. Nee, laat me maar gewoon Lilian zijn, of wat je maar wilt, maar niet dat! Maar ik volgde lessen, ging op onderzoek uit en merkte dat ik me slechts hoefde te herinneren wat ik al wist, alles was er al, ik hoefde het alleen opnieuw te ontdekken.

Gelukkig ben ik niet weggelopen voor deze ontdekking en nu kan ik eindelijk zeggen: dankjewel voor dit grote cadeau. Ik kan praten met mensen die niet iedereen ziet, ik kan informatie vinden door mijn ogen te sluiten, bij pijn en verdriet kan ik door handoplegging verlichting bieden, er is altijd een hand die me leidt, hoe moeilijk de weg ook is. En nu kan ik zeggen: 2012, welkom, ik ben blij dat je er bent.

Dit verhaal vertelt eigenlijk waarom ik de media wel moest verlaten. Ik heb een talent, een droom en een innerlijke kracht. Die wil ik met iedereen delen, want dat is zoals ik voel dat het bij me hoort. En Lilianders ademt wie ik ben. Ik hoop jouw leven hiermee een beetje te kunnen kleuren, want wat je ook nodig hebt, het universum weet raad!