Vrouwenkracht die diep collectief trauma kan helen
Gisteren zat ik samen met zeven andere vrouwen in een cirkel. Wat zich ontvouwde, heeft me diep geraakt. Terwijl we ons openden en ruimte maakten voor wat zich wilde aandienen, kwam er bij meerdere vrouwen een golf van intens verdriet en pijn omhoog. Het was rouw, niet alleen van henzelf, maar van vrouwen wereldwijd… Alsof er een collectief veld werd aangeraakt dat groter was dan één leven of ervaring.

Sommige vrouwen huilden onbedaarlijk en het lichaam trilde hevig. In klanken, in tranen, in gezang kwam het onzegbare naar boven: het misbruik van vrouwenlichamen, het eeuwenlange onrecht. Wat mij bijzonder trof was het besef dat er beelden en gevoelens naar boven kwamen die verbonden waren met de Tweede Wereldoorlog—het experimenteren op vrouwenlichamen, op kinderen, het leed dat onder andere door Mengele werd aangericht. Maar ik voelde ook de link met andere plekken op aarde waar vrouwen, tot op de dag van vandaag, soortgelijk misbruik ondergaan.
Terwijl ieder voor zich de lichttaal liet klinken, vloeide het samen tot iets wat bijna gezang leek. En zo voelde ik dat we samen iets heel ouds en zwaars aanraakten. De klanken leken een bedding te scheppen waarin dat wat doorgaans stil is, eindelijk stem en ruimte kreeg. Het was moeilijk, pijnlijk, maar tegelijkertijd vervullend—er mocht heling plaatsvinden op een niveau waar woorden tekortschieten.

Wat ik meeneem uit deze ervaring is een diep besef van verbondenheid: met de vrouwen die met me zaten, met de generaties voor ons en met vrouwen overal ter wereld. Ik voel dankbaarheid voor de kracht van samen zijn, voor de moed om pijn toe te laten en voor de helende werking van lichttaal.
Tijdens de sessie merkte ik hoe elke vrouw op haar eigen wijze bijdroeg aan het geheel. Er was een oudere dame met een enorme levenswijsheid, die spontaan begon met het zingen van mantra’s. Haar oerklanken raakten iets heel dieps in de andere vrouwen aan, ook in mij en ik werd uitgenodigd in de diepe, lage klanken mee te gaan; de wonden die misschien normaal verstopt blijven, kwamen daardoor aan de oppervlakte.

Door deze gezamenlijke inbreng van klank en energie ontstond er een krachtig veld van eenheid binnen onze groep. Het voelde alsof we samen een beschermende kwetsbare kracht vormden, waarbinnen de overleden zielen die nog pijn en trauma meedroegen, ruimte vonden om te helen. In deze eenheid konden zij hun lijden loslaten en terugkeren naar de bron, naar het licht.
Deze ervaring van samen helen, van diepe onderlinge verbinding en het aanraken van collectief verdriet, maakte voor mij heel duidelijk hoe waardevol dit lichtwerk is. Het raakt ver voorbij woorden en ratio. Het is een taal van het hart, waarin we samen de verantwoordelijkheid nemen voor oude wonden en de weg openen naar heling en vrede. Vergeving was de basis van het ritueel. Mooi was ook de lichtheid te ervaren van de lichttaal na deze diepe heling. Hoge en vrolijke klanken, zelfs een opgewekt klappen in de handen en dans achtige bewegingen, de vrije vorm van vrouwelijkheid stroomde weer. En dit was nog maar de eerste dag van ons samenzijn. Ik begrijp nu ook, waarom er zich geen mannen hadden aangemeld. Mooi hoe dat dan gaat!

Uitnodiging om te delen
Voel je geraakt door dit verhaal of heb je zelf lichttaal of lichtwerk ervaren? Of loop je ergens tegenaan in het proces van heling en bewustwording? Je bent van harte uitgenodigd om jouw ervaring, vragen of gevoelens te delen. Waar heb jij als lichtwerker of lichtdrager nog behoefte aan? Wat mist er volgens jou nog in dit lichtwerk? En waar gaat jouw hart echt naar uit?
Samen kunnen we een ruimte creëren van verbondenheid, begrip en groei. Jouw verhaal en inzichten zijn welkom. Voel je uitgenodigd om bij te dragen aan deze beweging van heling en licht.