Grenzen stellen: een innerlijke ontdekkingstocht

Het lijkt zo simpel, maar dat is het vaak helemaal niet. Het is een onderwerp dat de afgelopen jaren steeds weer terugkeerde in mijn leven. Waar we als kind misschien nog luidkeels “nee” riepen, leerden we gaandeweg ons aan te passen, conflicten te vermijden, of hielden we liever onze mond om de lieve vrede te bewaren. Ik was zelf het type dat steeds harder ging roepen, maar het leek niet te helpen. Mijn vriendinnetje was juist stil geworden, een beetje gelaten. Elk mens gaat er ook anders mee om. Maar fijn voelt het zeker niet. En soms komt het thema grenzen toch weer terug op je pad. 

Klein en intiem, zo heb ik de afgelopen jaren kunnen werken. Mijn hele leven wijd ik aan spirituele ontwikkeling, zowel privé als zakelijk. En wat laat je dat toch anders in het leven staan dan andere mensen! En dat terwijl iedereen in wezen spiritueel is. In de kleine en intieme setting voel ik zoveel liefde, zo'n diepe connectie met mensen. Ze delen hun diepste pijnen en verdriet, al hun misstappen, al hun falen, hun fysieke uitdagingen, wat ik dagelijks hoor is ontzettend intens en soms krijg ik er tranen van in de ogen en huil ik zelfs mee. Je kan je niet voorstellen wat er gebeurt als je als spiritueel coach hoort “Het liefste ben ik hier niet meer, Lilian, ik wil gewoon dood.” Of “ik ben met een ander naar bed geweest en nu heb ik zo'n spijt, wat kan ik doen?” “Eigenlijk weet ik niet wat liefde is, ik denk dat ik het nog nooit echt heb gevoeld.” Deze verhalen kan iemand bij me kwijt, door deze pijn gaan we samen heen. Dat is wat ik doe, wat ik wil bijdragen en dat is wat ik uitdraag. En juist dit is zo hard nodig in de wereld. Dus mijn gidsen sporen me al enige tijd aan, ga op een theatertour, zoek een ruimte en ga dit uitdragen voor een groter publiek. Je zou dus kunnen zeggen dat het een roeping is. En ik vind het lastig, maar de roep neem ik toch aan. 

Afgelopen weekend een diepe reis in mezelf gemaakt op een prachtig spiritueel weekend bij Hippieland. Ik ging alleen, iets wat ik nooit eerder deed. Ik deelde tot voor kort alles met een hele dierbare lieve man, die uit mijn leven is weggegaan. Het is kwetsbaar om nu praktisch voorbij zijn woonplaats te rijden en niet te kunnen aanbellen en blij te roepen, “kom we gaan samen op pad.” Even voelde ik die drang, maar ik liet het gaan. Ik heb beloofd hem de ruimte te geven en dat is wat ik doe.