Zo hee, wat een dagje! Energie was zo krachtig, dat er zelfs mensen vroegen of ze nog even mochten blijven zitten na de sessie. Was er zelf even van onder de indruk. Ik heb de afgelopen tijd hard aan mijn ontwikkeling gewerkt en merk telkens dat je in healing nog verdiepingsslagen kan maken, maar het wordt nooit "gewoon". Elke dag is anders, elk consult begin je met een schone lei, je brengt mensen in contact met hun ziel, met patronen in hun reacties en emoties.... Een puzzel, een avontuur, soms pijnlijk, soms wonderlijk, maar altijd mooi. 

Zo begin je een dag met iemand die enorme pijnen heeft. Je gaat op zoek naar de oorzaak van het ontstaan van de pijn. Je voelt wat je mag doen en waar je energie mag geven. Een knuffel is hetgeen ik aan het eind mag ontvangen. "Och meidje, dankjewel, wat bijzonder." Een traan voel ik in mijn ooghoek, maar ik houd het droog.... Zo dichtbij gekomen, zoveel jeugdverhalen kunnen voelen alsof ik erbij was, de strijd eromheen oplossen dat is wat nodig is. Alleen de pijn weghalen heeft geen zin. Je moet naar de kern, naar de basis van de pijn. En daarna kun je pas beginnen aan het helingsproces. Dat is met recht een proces. Het is niet zomaar even wapperen met je handen. Het vraagt concentratie, het vraagt erom de puzzel te leggen en de oplossing te ZIEN.... Dat is wat je de cliënt kunt bieden. En de energie geneest, daar waar de cliënt de muurtjes heeft neergehaald. 

Als je boven op de berg staat, trots op je overwinning, en je ziet een tweede klimmer aankomen. Kun je dan blij zijn voor die klimmer?

Gisteren stak ik een hand uit naar de tweede klimmer, maar hij bleek al vaker boven te zijn geweest en wees me de weg naar een nog hogere top.